Που βρίσκομαι; Χαμός, παντού χαμός. Γαμώ την πουτάνα μου , χαμός δηλαδή. Εγώ είμαι εδώ ή εκεί; Μήπως παρά’ κει; Ένας, δύο, τρεις, σαρανταδώδεκα; Τέλος.
Γάντια, λέξεις, καφές, αλκοόλ, ταξίδια, εργασία, ρόλος, πόνος και άλλες 50.000 σελίδες λέξεων που μπορούν να αναπαραστήσουν τον χαμό. Καθημερινά, άγγελοι ή διάβολοι προσκρούουν στο μυαλό μου λέγοντας μου σ’αγαπώ .
Όχι πάλι αυτό, μπορεί να είναι ο θάνατος μου. Δεν πεθαίνω σου λέω. Θα πεθάνεις βρωμόσκυλο. Δεν θα ησυχάσω και δεν θα πεθάνω. Έναν καφέ ρε παιδιά, μόνο έναν καφέ. Γλυκό, όμορφο αφρουδάκι και γαλάζιο καλαμάκι, έτσι-έτσι να το ρουφάω και να πηγαίνει μέχρι και τα τελευταία, τα πιο μικρά αγγεία ευχαρίστησης.
Σ’αγαπάω, αλλά ξέρω ότι το κάνω με τον δικό μου εγωιστικό τρόπο. Και να σου πω την αλήθεια μ’αρέσει . Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα το ρυθμίσω , αλλά είναι και αυτός ο χαμός, η δικαιολογία μου.
Τι μου θύμισε τώρα; Α, τον μαλάκα. Γεμιστά στην αυλή της γιαγιάς, όλοι μαζί και η θάλασσα απέναντι. Μνήμες που κινούνται προς τα πίσω και κλαίνε. Σίγουρα κάποια στιγμή χάνονται τελείως ή πεθαίνουν. Εγώ δεν πεθαίνω.
Σπιτάκι, δουλίτσα, σχεσούλα, γιορτούλες, στιγμούλες, κίσι πίτσι μούτσα , ζωούλες γλύκες, γεμάτες ευτυχία. Αχ μωρέ τι ωραία. Πούτσουλες, θανατούλιδες, αρρωστιούλες, φτωχαδάκια. Αχ μωρέ τι σκατά.
Ρε δε γαμιέσαι από παντού. Φτιάξε μια θηλιά και πέρασε την κολιέ. Άντε στο διάολο. Μα κύριε, είπαμε ότι δεν πεθαίνω. I’m a desperate, fragile soul. Χαχαχαχαχαχα!!!!
