Χωρίς χρώμα

Μες’ το σκοτάδι κρυμμένος , σε μια γωνιά, πίσω από τις φωτογραφίες, καμουφλαρισμένος με την σκιά του παρελθόντος  και ποτισμένος με αλκοόλ, παρακολουθώ τις σκηνές μιας παλιάς ταινίας. Παρακαλώ, δε ξέρω και εγώ ποιον, να γίνω ο πρωταγωνιστής στην θέση του αόρατου ηθοποιού, να ζωντανέψω τον άυλο, διάφανο χαρακτήρα, για να δω για μια φορά ακόμα.

 Τριγυρνά σε έρημες γειτονιές, βουβές, ψάχνοντας να βρει λίγο χαμένο χρώμα για να τον βλέπουν, να τον ξεχωρίζουν. Γεμίζει το σώμα του, μέσω των αυτιών, άπειρες νότες, μπας και από τις δονήσεις αυτών των νοτών, καταλάβει κάποιος ότι είναι εκεί. Γεμίζει το σώμα του πληγές μήπως και εντοπίσουν τα σημάδια που αφήνει το αίμα του στο δρόμο. Τίποτα, παραμένει αόρατος, είναι εκείνος που κάποτε έζησε, υπήρξε, αλλά όχι τώρα.

 Προσπαθώ να περάσω μέσα από τα καρέ του φιλμ να τον βοηθήσω, αλλά δεν χωράω, να του δείξω ότι είμαι εδώ, τον βλέπω. Να μου πει αν ξέρει κάποιον τρόπο να περάσω μέσα απ’ τα δεσμά του. Στο τέλος συνειδητοποιώ  ότι είναι αναπόφευκτο αυτό που φοβάμαι. Είναι μόνος του, σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο, μόνος του και ο χειρότερος φόβος του γίνεται πραγματικότητα. Δεν έχει happy end, είναι από αυτές τις ταινίες που σου αφήνουν μια πίκρα στη γλώσσα. Ξεροκαταπίνεις αλλά δεν φεύγει με τίποτα, ανοιγοκλείνεις τα μάτια και είσαι ακόμα στην κατάσταση που ήσουν πριν τα ανοιγοκλείσεις.

1+1=2

 Δύο λόγια να σου πω και μετά φύγε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα η μορφή σου, η παρουσία και η απουσία σου. Είναι όλα τόσο ζωντανά, κάθε μέρα παράσταση.

 Θέλω ησυχία και φασαρία. Και αυτό το όνειρο, δεν με αφήνει ποτέ, αυτή η σκέψη δεν λέει να με αποχωριστεί . Ο ταυρομάχος μου χτυπάει κάθε μέρα το τζάμι και δεν μπορώ να μην τον βάλω μέσα, πρέπει να του μιλήσω, ακόμα.

 Τρέχω, λοιπόν, τρέχω και γύρω μου όλα θολά, από την ταχύτητα. Πηγαίνω μόνο ευθεία γιατί μου δίνει σιγουριά. Συνεχίζω και αρχίζω και ουρλιάζω κρατώντας στα χέρια μου ένα πολυβόλο. Το δάχτυλο μου συνέχεια στην σκανδάλη, πυρ κατά βούληση. Ντρρρρρρ….τρρρρρρ ….ντρρρρρρρρ…. συνέχεια ηδονή. Φτάνοντας στην άκρη του επιπέδου που τρέχω, δεν σταματάω, πηδάω , μα ,δεν πέφτω. Σφαίρες ατελείωτες τρυπάνε το κενό του κόσμου, αλλά όχι το δικό μου. Αιωρούμαι σε μέρη που δεν ξέρω, σαν σε αργή κίνηση.

 Τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε καλωσορίσω. Κάτι όμως, δεν μπορεί. Είναι σαν να έχεις πιεί δηλητήριο και να πεθαίνεις, να ξέρεις ότι τίποτα δεν σε σώζει. Και ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει σαν να μην συνέβη τίποτα και να ρίχνει τις ακτίνες του πάνω μου, αυτό είναι ειρωνεία. Απ’ την άλλη όμως το φεγγάρι επίμονο στην θέση του. Δεν λέει να φύγει με κανέναν τρόπο. Αυτό τι είναι; Η θλίψη του ξεσπάει πάνω μου; Όλα και όλα 1+1=2.