Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Κεφάλαιο ΙΙ: Πως είναι να γελάς;

 Βαρέθηκα να γελάω από ανάγκη, για χάρη της ευγένειας,αλλά και της ψυχικής μου ισορροπίας. Χα,χα,....χα....χα... και δώστου  πάλι, ξανά και ξανά στον αέναο κύκλο της μεταμφίεσης και της μπουρδοποίησης. Και όλα αυτά μετά από παρακολούθηση κωμωδίας εις το λαπτοπι. Όχι, ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε κατάσταση. Στο φαγητό, στην τουαλέτα, στη δουλειά, παντού. Στην τελική, όταν χύνω γελάω....ναι το κάνω. Εεε.. Γελάω; Εννοώ, γελάω, γελάω;  Το πιάνεις έτσι; Το μήνυμα πίσω από τις λέξεις, έρχεται. Αχ, πως το έφερα πάλι. Πως είναι να γελάς; Την αλήθεια να λέμε, σε αυτήν την έξω από τα όρια στιγμή, πρέπει να γελάω με την ψυχή μου, που λέμε. Ή και εκεί βγαίνει αυτή η ανάγκη, να δείξω την ικανοποίηση μου στην παρτενέρ μου για να μην την θίξω; Βρε συ, αυτό είναι το αρχικό μας ερώτημα, πως θα απαντήσεις;
 Αυτές οι στιγμές γέλιου που θες να φτύσεις τα πνευμόνια σου έχουν μειωθεί, αυτό είναι γεγονός. Δεν παίρνεις ανάσα, μόνο γελάς. Κάποιος να πατήσει το κουμπί και να σε σταματήσει, αλλά είναι και διεγερτικό, θες και άλλο, χχαχαχαχαα,,χαχαχαχαχ και άλλο ,χαχαχαχαχα, σταμάτα ρε μαλάκα,χαχαχαχαχα, και άλλο..! Την πιο μεγάλη πλάκα έχει το γέλιο με γυναίκες που φλερτάρω, όχι όλες. Εκεί συνειδητοποιείς ότι γελάς από ευγένεια, αλλά δεν γίνεται να το σταματήσεις γιατί θα χάσεις το παιχνίδι. Πρέπει να δείχνεις ευχάριστος και συγκλίνων με το απέναντι κορίτσι. Ε, ρε πλάκες!
 Πως είναι να γελάς όμως; Πως γίνεται να θυμηθείς να γελάς, όπως έκανες παλιά με τους φίλους σου στα σκαλιά κάποιας πολυκατοικίας; Μην το πιέζεις, αυτά τα πράγματα έρχονται μόνα τους. Πολύ αμφιβάλλω λοιπόν γι' αυτό. Πανούργα σχέδια και καταχθόνιες συνεδρίες για να καταφέρεις να γελάσεις πάλι. Μόνη της η χαρά δεν έρχεται. Μόνο η Χαρά,η γλυκιά μου σκυλίτσα. Το αποφάσισα, η Χαρά θα είναι η πρωταγωνίστρια σε όλα. Γέλα λοιπόν, όχι πουλί μου, όχι χαρά μου, όχι όχι... ξέφυγα. Γέλασα λίγο τώρα, με μια σκέψη που δεν μοιράζομαι, αμέ.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Κεφάλαιο Ι: Πως είναι να πεθαίνεις;

 Η νύστα ήταν πολύ ''μικρή'' για να με κερδίσει. Ένα τσιγάρο ακόμα, ο υπολογιστής ανοιχτός πάλι και τέτοια. (Χαρτί δεν έχει πια, μολύβι για να γράψεις. Όχι.) Μια σκέψη έφτανε, μια γαμοσκέψη. Πάει καιρός που έχω να το νοιώσω αυτό. Τέλος πάντων, το πρώτο που μου ήρθε στο κεφάλι είναι αυτό: πως είναι να πεθαίνεις; Διάρκεια ε; Όχι μπαμ και κάτω. Να πεθαίνεις λοιπόν.
 Η σκυλίτσα μου, η Χαρά, πρέπει να πάει κάπου που θα την αγαπάνε. Εεε, ναι σε αυτήν...πάει αυτό! Σίγουρα μόνο αυτή. Φίλοι, λίγοι, πρέπει να τους χαιρετάω κάθε που μπορώ. Στιγμές μαζί τους, να θυμηθώ. Στιγμές πραγματικές να ζήσω μαζί τους. Ρε μαλάκα πεθαίνεις. Όχι,όχι να ζήσω. Έρωτες. Κλάματα που θα πέσουν, από όλες. Και εγώ βέβαια πολύ κλάμα, πεθαίνω,δεν θα τις ξαναδώ ποτέ χαχαχαχα, αλλά θα κλάψω. Γονείς. Και αυτοί σαν τους φίλους τους λίγους. Και ήρθε η σειρά μου. Ή μήπως να πιάσω και τα πράγματα. Αφού ήρθαν και αυτά. Τραγούδια, κιθάρες, γραψίματα, τα αγαπημένα μου αντικείμενα, ναι, θα τα υμνήσω και αυτά, θα αφήσω παραγγελιές, όλα προς κάτι, προς κάποιον, είναι και η υστεροφημία, έχω και εγώ την τρέλα μου. Και ήρθε η σειρά μου. Θα κάνω τα πάντα και όχι όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά με νόημα, με κάτι παραπάνω από αυτό που εννοούν οι άλλοι. Όλες τις τρέλες του κόσμου θα δοκιμάσω, αμεεεεεέ. Θα κάνω και ένα παιδί, γιατί όχι. Ας μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Τι θα λέει όμως για τον πατέρα του είναι το θέμα. ''Με έκανε ενώ πέθαινε. Ήθελε να νοιώσει αυτό το πατρικό συναίσθημα έστω και αν δεν με έβλεπε ποτέ. Τι άντρας ήταν ο πατέρας μου''. Αυτό μου φτάνει, θα είμαι περήφανος για το παιδί μου.
 Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου. Όλα.....εντάξει τώρα, αυτά. Να σου πω την αλήθεια ήμουν και στην τουαλέτα όταν συνέβαινε το θανατικό μου, αλλά τι σημασία έχει που είσαι. Μπορεί και να κοιμόμουν, να ήμουν στο γραφείο, να έκανα έρωτα, έτυχε έτσι όμως. Ωραία, ωραία το μόνο που μένει είναι να πεθαίνω.  

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Μην τυχόν...

 Ναι, αμέ....θα κάνω πως δεν είδα. Δεν άκουσα την φωνή σου, ντε. Φώναξες; Πότε μωρέ; Οι γνωστές παραισθήσεις, που το φως του ήλιου σε κάνει να νομίζεις ότι είδες κάτι, αλλά αυτό αχνοφαίνεται και δεν μπορείς να διακρίνεις καλά. Εεεε, αυτό. Κάτω από την θάλασσα, που ανοίγεις τα μάτια σου και όλα είναι θολά,σαν να έχεις μόνιμα μυωπία. Ακριβώς αυτό. Ναρκωτικά, αλκοόλ, νύχτα, μουσική, αυτό χθες δεν έγινε, είχα πιει. Αυτό...

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Something Like Love


Χ: - Ακουμπάμε σε δύο τεράστιες κολώνες, φτιαγμένες από στοιβαγμένες πέτρες, ούτε μικρές, ούτε μεγάλες . Δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον, αλλά μπορούμε να πιαστούμε από τα χέρια.
Χ2: -Βρισκόμαστε στη μέση ενός κόκκινου δωματίου, με βαριές πορτοκαλί κουρτίνες. Ο τοίχος που βλέπουμε μπροστά μας, είναι γεμάτος καθρέφτες  κάθε είδους.
Χ: -Σε ρωτάω, ‘’Τι βλέπεις;’’ ‘’Εεε, βλέπω το σπίτι μας. Έχει παλιώσει, είναι γκρεμισμένο και κάποιοι μένουν μέσα’’ απαντάς.
Χ2: -Στην πίσω μεριά κάθεται ένας κύριος σε μια καρέκλα. Φοράει τις πιζάμες του και στον λαιμό του διακρίνω ένα σημάδι.
Χ: -Ααα, ρε γαμώτο δεν μ’ ακούς . Μέτα με ρωτάς εσύ τι βλέπω. ‘’Εσύ τι βλέπεις;’’
‘’Ζευγάρια να χορεύουν, πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Σιγά σιγά πέφτουν στο κενό χαμογελαστοί και το κάθε ζευγάρι προσγειώνεται μέσα στη βάρκα του και συνεχίζουν τον χορό’’.
Χ2: -Πιανόμαστε από το χέρι και περπατάμε κατά μήκος του δωματίου. Παρατηρώ ότι το δωμάτιο αλλάζει χρώματα σε κάθε βήμα μας.
Χ: - Καλά λέγε τα δικά σου, τι να σου πω; Εκτείνουμε τα χέρια μας προς τα πίσω και παρόλο που οι κολώνες είναι χοντρές, καταφέρνουμε να πιαστούμε.
Χ2: -Ρε παιδί μου, τα ίδια λέμε, ξεκόλλα. Τα χέρια μας, τα χέρια μας...! Ο κύριος είναι ακόμα εκεί και μας κοιτάει επίμονα. Απότομα σηκώνεται τρέχει προς το μέρος μας, βγάζει από το παντελόνι του ένα πριόνι και μας κόβει τα χέρια. Θεέ μου… χριστός ανέστη.
Χ: - Η αίσθηση του να σε αγγίζω είναι θαυμάσια. Όμως, οι κολώνες αρχίζουν και μας σπρώχνουν, νοιώθω τα χέρια σου να απομακρύνονται. Δεν σε αφήνω, δεν μπορώ. Αποκόβονται από πάνω μας τα χέρια μας, χριστέ μου… αληθώς ο κύριος.
Χ2: -Ρε συ, σε ποιο επεισόδιο είμαστε; Σεζόν 2 σίγουρα, αλλά σε ποιο;
Χ: Πίτσα παράγγειλες; Νομίζω στο 5. Άντε βάλε.
Χ2: Οκ. Θα μου πιάσεις το χέρι;
Χ: Εσύ τι λες; Ζουγκουνίτσα μου….!

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

6 Μαρτίου



Καλημέρα γλυκό μου ημερολόγιο.
 Όταν ξυπνάω το πρωί είναι τέλεια. Ανοίγω τα μάτια μου,  χαζεύω όλο το δωμάτιο μου, τεντώνω τα χέρια μου και χαμογελάω. Μετά πάω στο μπάνιο και κάνω τις καθαριότητες, όπως μου έμαθαν, δόντια, πρόσωπο, πέος. Αφού είμαι καθαρός, τρέχω γρηηηηηηηήγορα στην καταπληκτική κουζίνα. Εκεί με περιμένει το γάλα, ο καφές και ίσως λίγο φαγάκι. Το γάλα μου το πίνω πάντα με λίγο καφέ γιατί μου μυρίζει ,χεχε!
 Το αγαπημένο μου είναι μετά. Ο σκύλος μου, ο Μπιλ. Έρχεται στα πόδια μου, στο δωμάτιο μου και μου ζητάει χάδια. Παίζουμε με τις ώρες, γιατί τον αγαπάω πολύ. Εντάξει, ψέμματα είπα, έχω και άλλο αγαπημένο. Συγχώρεσε με. Ανοίγω, λοιπόν, τον υπολογιστή μου για να δω τι έκαναν οι φίλοι μου χθες, ξέρεις τώρα, notification, likes, share, poke, αχ, πως μ’αρέσουν τα poke! Πάντα ακούω μουσική στο youtube και προσπαθώ να μάθω όλα τα τραγούδια του Justin Bieber για να τα τραγουδάω συνέχεια. Περνάω φανταστικά το πρωί.
 Έχω ξυπνήσει πλέον για τα καλά. Το κεφάλι μου γεμάτο από micro-μαλακίες. Συνεχίζω όμως να περνάω καλά, πίνοντας τον καφέ μου και ακούγοντας μουσική, παλιά, πάντα. Ο καπνός έχει γεμίσει τα πνευμόνια μου και έχω την ανάγκη να φυσήξω δυνατά, να φύγουν όλα. Τελικά δεν φυσάω. Κάθομαι με την αναπνοή κρατημένη στο ενδιάμεσο, κάπου στον οισοφάγο. Σκέφτομαι ότι κάτι λείπει. Ζάχαρη στον καφέ; Σφιχτό τσιγάρο και δε μ’αρέσει; Φωτεινότητα στον υπολογιστή; Ένταση; Στο τέλος ενδίδω στην εκπνοή γιατί θα σκάσω. Ο αέρας που βγαίνει από μέσα μου είναι τόσο δυνατός και γεμάτος που σπάει η οθόνη, χύνεται ο καφές, γκρεμίζεται ο τοίχος και εγώ παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση και σκάω στον πίσω τοίχο.
 Κάτι λείπει το πρωί. Το φανταστικό πρωινό μου...κάτι, κάτι!!!!!

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Christmass Secrets


...Μόνο την φωτιά, μόνο τον σεισμό να φοβάσαι. Άθλος, μόνον αυτός δύσκολος. Η φύση, οι θεοί, η οργή τους. Τα θεϊκά καυλιά τους και στήθη τους πάνω από το κεφάλι σου, βροντούν και σε ανατριχιάζουν. Μόνο αυτό. Ο Αϊ Βασίλης και οι καλικάτζαροι είναι απλά φίλοι σου, σύντροφοι στοργικοί. Μπορείς να τους ευγνωμονείς για την καλοσύνη τους, να χορέψεις μαζί τους. Φόρα το κόκκινο σκουφάκι και τα καυτά εσώρουχα σου, βγάλε από πάνω σου την σκιά και ευχαριστήσου το φως.
 Τώρα που ο χρόνος είναι άπλετος, δεν υπάρχει φυγή, δικαιολογία. Τώρα είναι η στιγμή σου, μια στιγμή που αδημονεί, παραφυλάει, να ελευθερωθεί από τα πάντα. Από όλη την πίκρα σου, όλο το σκότος της ψυχής σου. Το ξέρεις καλά πως το φως νικάει το σκοτάδι, αρκεί να ανάψεις τον φακό, κλικ….τσαφφφφφφ….Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ωωω θεοί, καυλώνω, ναι, ξανακαυλώνω, με όλα, είμαι χαρούμενος. Πιάνω την σκιά και την γαμάω από τα μάτια, την ξεσκίζω, αχχχχ, μμμμμ, πάρτα.
Φόβος;
Ε;
Τι είπατε;
Είπα άντε γαμήσου;
Εγώ;
Το είπα και είμαι καλά. Μια φορά και για πάντα. Τελικά μετράω. Μετράω απλά, σύντομα, έτσι,πσςςςςςςςςςς. Αυτά είναι. Θέλω να πω δεν μπορώ άλλο την μιζέρια, θέλω και αποκτώ, τόσο απλό. Και άλλα πολλά Αφροδίτη, θέα της καύλας και της ζωής.