Χ:
- Ακουμπάμε σε δύο τεράστιες κολώνες, φτιαγμένες από στοιβαγμένες πέτρες, ούτε
μικρές, ούτε μεγάλες . Δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον, αλλά μπορούμε να
πιαστούμε από τα χέρια.
Χ2:
-Βρισκόμαστε στη μέση ενός κόκκινου δωματίου, με βαριές πορτοκαλί κουρτίνες. Ο
τοίχος που βλέπουμε μπροστά μας, είναι γεμάτος καθρέφτες κάθε είδους.
Χ:
-Σε ρωτάω, ‘’Τι βλέπεις;’’ ‘’Εεε, βλέπω
το σπίτι μας. Έχει παλιώσει, είναι γκρεμισμένο και κάποιοι μένουν μέσα’’ απαντάς.
Χ2:
-Στην πίσω μεριά κάθεται ένας κύριος σε μια καρέκλα. Φοράει τις πιζάμες του και
στον λαιμό του διακρίνω ένα σημάδι.
Χ:
-Ααα, ρε γαμώτο δεν μ’ ακούς . Μέτα με ρωτάς εσύ τι βλέπω. ‘’Εσύ τι βλέπεις;’’
‘’Ζευγάρια να χορεύουν, πάνω σε ένα
τεντωμένο σχοινί. Σιγά σιγά πέφτουν στο κενό χαμογελαστοί και το κάθε ζευγάρι προσγειώνεται
μέσα στη βάρκα του και συνεχίζουν τον χορό’’.
Χ2:
-Πιανόμαστε από το χέρι και περπατάμε κατά μήκος του δωματίου. Παρατηρώ ότι το
δωμάτιο αλλάζει χρώματα σε κάθε βήμα μας.
Χ:
-
Καλά λέγε τα δικά σου, τι να σου πω; Εκτείνουμε τα χέρια μας προς τα πίσω και
παρόλο που οι κολώνες είναι χοντρές, καταφέρνουμε να πιαστούμε.
Χ2:
-Ρε
παιδί μου, τα ίδια λέμε, ξεκόλλα. Τα χέρια μας, τα χέρια μας...! Ο κύριος είναι
ακόμα εκεί και μας κοιτάει επίμονα. Απότομα σηκώνεται τρέχει προς το μέρος μας,
βγάζει από το παντελόνι του ένα πριόνι και μας κόβει τα χέρια. Θεέ μου… χριστός
ανέστη.
Χ:
-
Η αίσθηση του να σε αγγίζω είναι θαυμάσια. Όμως, οι κολώνες αρχίζουν και μας σπρώχνουν,
νοιώθω τα χέρια σου να απομακρύνονται. Δεν σε αφήνω, δεν μπορώ. Αποκόβονται από
πάνω μας τα χέρια μας, χριστέ μου… αληθώς ο κύριος.
Χ2:
-Ρε
συ, σε ποιο επεισόδιο είμαστε; Σεζόν 2 σίγουρα, αλλά σε ποιο;
Χ:
Πίτσα
παράγγειλες; Νομίζω στο 5. Άντε βάλε.
Χ2:
Οκ.
Θα μου πιάσεις το χέρι;
Χ:
Εσύ
τι λες; Ζουγκουνίτσα μου….!
