Κεφάλαιο ΙΙ: Πως είναι να γελάς;

 Βαρέθηκα να γελάω από ανάγκη, για χάρη της ευγένειας,αλλά και της ψυχικής μου ισορροπίας. Χα,χα,....χα....χα... και δώστου  πάλι, ξανά και ξανά στον αέναο κύκλο της μεταμφίεσης και της μπουρδοποίησης. Και όλα αυτά μετά από παρακολούθηση κωμωδίας εις το λαπτοπι. Όχι, ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε κατάσταση. Στο φαγητό, στην τουαλέτα, στη δουλειά, παντού. Στην τελική, όταν χύνω γελάω....ναι το κάνω. Εεε.. Γελάω; Εννοώ, γελάω, γελάω;  Το πιάνεις έτσι; Το μήνυμα πίσω από τις λέξεις, έρχεται. Αχ, πως το έφερα πάλι. Πως είναι να γελάς; Την αλήθεια να λέμε, σε αυτήν την έξω από τα όρια στιγμή, πρέπει να γελάω με την ψυχή μου, που λέμε. Ή και εκεί βγαίνει αυτή η ανάγκη, να δείξω την ικανοποίηση μου στην παρτενέρ μου για να μην την θίξω; Βρε συ, αυτό είναι το αρχικό μας ερώτημα, πως θα απαντήσεις;
 Αυτές οι στιγμές γέλιου που θες να φτύσεις τα πνευμόνια σου έχουν μειωθεί, αυτό είναι γεγονός. Δεν παίρνεις ανάσα, μόνο γελάς. Κάποιος να πατήσει το κουμπί και να σε σταματήσει, αλλά είναι και διεγερτικό, θες και άλλο, χχαχαχαχαα,,χαχαχαχαχ και άλλο ,χαχαχαχαχα, σταμάτα ρε μαλάκα,χαχαχαχαχα, και άλλο..! Την πιο μεγάλη πλάκα έχει το γέλιο με γυναίκες που φλερτάρω, όχι όλες. Εκεί συνειδητοποιείς ότι γελάς από ευγένεια, αλλά δεν γίνεται να το σταματήσεις γιατί θα χάσεις το παιχνίδι. Πρέπει να δείχνεις ευχάριστος και συγκλίνων με το απέναντι κορίτσι. Ε, ρε πλάκες!
 Πως είναι να γελάς όμως; Πως γίνεται να θυμηθείς να γελάς, όπως έκανες παλιά με τους φίλους σου στα σκαλιά κάποιας πολυκατοικίας; Μην το πιέζεις, αυτά τα πράγματα έρχονται μόνα τους. Πολύ αμφιβάλλω λοιπόν γι' αυτό. Πανούργα σχέδια και καταχθόνιες συνεδρίες για να καταφέρεις να γελάσεις πάλι. Μόνη της η χαρά δεν έρχεται. Μόνο η Χαρά,η γλυκιά μου σκυλίτσα. Το αποφάσισα, η Χαρά θα είναι η πρωταγωνίστρια σε όλα. Γέλα λοιπόν, όχι πουλί μου, όχι χαρά μου, όχι όχι... ξέφυγα. Γέλασα λίγο τώρα, με μια σκέψη που δεν μοιράζομαι, αμέ.

Κεφάλαιο Ι: Πως είναι να πεθαίνεις;

 Η νύστα ήταν πολύ ''μικρή'' για να με κερδίσει. Ένα τσιγάρο ακόμα, ο υπολογιστής ανοιχτός πάλι και τέτοια. (Χαρτί δεν έχει πια, μολύβι για να γράψεις. Όχι.) Μια σκέψη έφτανε, μια γαμοσκέψη. Πάει καιρός που έχω να το νοιώσω αυτό. Τέλος πάντων, το πρώτο που μου ήρθε στο κεφάλι είναι αυτό: πως είναι να πεθαίνεις; Διάρκεια ε; Όχι μπαμ και κάτω. Να πεθαίνεις λοιπόν.
 Η σκυλίτσα μου, η Χαρά, πρέπει να πάει κάπου που θα την αγαπάνε. Εεε, ναι σε αυτήν...πάει αυτό! Σίγουρα μόνο αυτή. Φίλοι, λίγοι, πρέπει να τους χαιρετάω κάθε που μπορώ. Στιγμές μαζί τους, να θυμηθώ. Στιγμές πραγματικές να ζήσω μαζί τους. Ρε μαλάκα πεθαίνεις. Όχι,όχι να ζήσω. Έρωτες. Κλάματα που θα πέσουν, από όλες. Και εγώ βέβαια πολύ κλάμα, πεθαίνω,δεν θα τις ξαναδώ ποτέ χαχαχαχα, αλλά θα κλάψω. Γονείς. Και αυτοί σαν τους φίλους τους λίγους. Και ήρθε η σειρά μου. Ή μήπως να πιάσω και τα πράγματα. Αφού ήρθαν και αυτά. Τραγούδια, κιθάρες, γραψίματα, τα αγαπημένα μου αντικείμενα, ναι, θα τα υμνήσω και αυτά, θα αφήσω παραγγελιές, όλα προς κάτι, προς κάποιον, είναι και η υστεροφημία, έχω και εγώ την τρέλα μου. Και ήρθε η σειρά μου. Θα κάνω τα πάντα και όχι όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά με νόημα, με κάτι παραπάνω από αυτό που εννοούν οι άλλοι. Όλες τις τρέλες του κόσμου θα δοκιμάσω, αμεεεεεέ. Θα κάνω και ένα παιδί, γιατί όχι. Ας μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Τι θα λέει όμως για τον πατέρα του είναι το θέμα. ''Με έκανε ενώ πέθαινε. Ήθελε να νοιώσει αυτό το πατρικό συναίσθημα έστω και αν δεν με έβλεπε ποτέ. Τι άντρας ήταν ο πατέρας μου''. Αυτό μου φτάνει, θα είμαι περήφανος για το παιδί μου.
 Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου. Όλα.....εντάξει τώρα, αυτά. Να σου πω την αλήθεια ήμουν και στην τουαλέτα όταν συνέβαινε το θανατικό μου, αλλά τι σημασία έχει που είσαι. Μπορεί και να κοιμόμουν, να ήμουν στο γραφείο, να έκανα έρωτα, έτυχε έτσι όμως. Ωραία, ωραία το μόνο που μένει είναι να πεθαίνω.