Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ρΟζ

 Ήταν εκεί με όλους και μόνη. Πως τα καταφέρνει; Τα φέρνει όλα βόλτα.Βόλτα; Είπα βόλτα; Όχι φίλε μου. Τρέξιμο λέγεται αυτό. Ακατάπαυστο τζόκινγκ συν κάποια πολύ γρήγορα ανοίγματα, που λέμε, των 5000 χιλιομέτρων. Μαύρη φωτιά που σκοτεινιάζει τον ήλιο, αλλά του δίνει και μια ανάσα από την κάψα του. Για σένα λοιπόν που νομίζεις ότι θα σταματήσεις την κίνηση αυτή, χιλιάδων δευτερολέπτων,αυταπατάσαι. Το ροζ ελεφαντάκι θα συνεχίσει την δουλειά του μέχρι να σε δει ξαπλωμένο,αιμόφυρτο, να παρακαλάς για την γλυκιά του μακριά προβοσκίδα. Εξαντλεί την κάθε σου δύναμη και το διασκεδάζει. Κουνάει τα αυτάκια του και μυρίζεις γαλήνη, αέρα καθαρό,τον γαλανό ουρανό. Το μεγάλο του κωλαράκι χορεύει σε ρυθμούς που σε καλούν κοντά του και κλείνεις τα μάτια υπνωτισμένος,σαγηνευμένος, κουνώντας τα άκρα σου σαν μαριονέτα. Μέτα κλάνει. Σε κλάνει με νάζι. Πάνε όλα τα γλυκά σκέρτσα του. Απλά χέζει και κάθεσαι και βλέπεις την τεράστιες βερβέλες να ξεπετάγονται από το ρυθμικό κωλαράκι του. Βγάζει την στολή και εμφανίζεται με την πραγματική της μορφή. Μαύρη φωτιά. Αλλά ο Γκάνταλφ δεν είναι εκεί να την ξορκίσει. ''You shall not pass''στριγκλίζω, τίποτα. Με παίρνει μαζί της, με σκοτεινιάζει, γίνομαι κάρβουνο. Η σκόνη μου αναμιγνύεται με τον άνεμο, με τα δέντρα, με όλα. Και μαζί της. Έγινε. Αχ, ανακούφιση.