1+1=2

 Δύο λόγια να σου πω και μετά φύγε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα η μορφή σου, η παρουσία και η απουσία σου. Είναι όλα τόσο ζωντανά, κάθε μέρα παράσταση.

 Θέλω ησυχία και φασαρία. Και αυτό το όνειρο, δεν με αφήνει ποτέ, αυτή η σκέψη δεν λέει να με αποχωριστεί . Ο ταυρομάχος μου χτυπάει κάθε μέρα το τζάμι και δεν μπορώ να μην τον βάλω μέσα, πρέπει να του μιλήσω, ακόμα.

 Τρέχω, λοιπόν, τρέχω και γύρω μου όλα θολά, από την ταχύτητα. Πηγαίνω μόνο ευθεία γιατί μου δίνει σιγουριά. Συνεχίζω και αρχίζω και ουρλιάζω κρατώντας στα χέρια μου ένα πολυβόλο. Το δάχτυλο μου συνέχεια στην σκανδάλη, πυρ κατά βούληση. Ντρρρρρρ….τρρρρρρ ….ντρρρρρρρρ…. συνέχεια ηδονή. Φτάνοντας στην άκρη του επιπέδου που τρέχω, δεν σταματάω, πηδάω , μα ,δεν πέφτω. Σφαίρες ατελείωτες τρυπάνε το κενό του κόσμου, αλλά όχι το δικό μου. Αιωρούμαι σε μέρη που δεν ξέρω, σαν σε αργή κίνηση.

 Τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε καλωσορίσω. Κάτι όμως, δεν μπορεί. Είναι σαν να έχεις πιεί δηλητήριο και να πεθαίνεις, να ξέρεις ότι τίποτα δεν σε σώζει. Και ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει σαν να μην συνέβη τίποτα και να ρίχνει τις ακτίνες του πάνω μου, αυτό είναι ειρωνεία. Απ’ την άλλη όμως το φεγγάρι επίμονο στην θέση του. Δεν λέει να φύγει με κανέναν τρόπο. Αυτό τι είναι; Η θλίψη του ξεσπάει πάνω μου; Όλα και όλα 1+1=2.