Χωρίς χρώμα

Μες’ το σκοτάδι κρυμμένος , σε μια γωνιά, πίσω από τις φωτογραφίες, καμουφλαρισμένος με την σκιά του παρελθόντος  και ποτισμένος με αλκοόλ, παρακολουθώ τις σκηνές μιας παλιάς ταινίας. Παρακαλώ, δε ξέρω και εγώ ποιον, να γίνω ο πρωταγωνιστής στην θέση του αόρατου ηθοποιού, να ζωντανέψω τον άυλο, διάφανο χαρακτήρα, για να δω για μια φορά ακόμα.

 Τριγυρνά σε έρημες γειτονιές, βουβές, ψάχνοντας να βρει λίγο χαμένο χρώμα για να τον βλέπουν, να τον ξεχωρίζουν. Γεμίζει το σώμα του, μέσω των αυτιών, άπειρες νότες, μπας και από τις δονήσεις αυτών των νοτών, καταλάβει κάποιος ότι είναι εκεί. Γεμίζει το σώμα του πληγές μήπως και εντοπίσουν τα σημάδια που αφήνει το αίμα του στο δρόμο. Τίποτα, παραμένει αόρατος, είναι εκείνος που κάποτε έζησε, υπήρξε, αλλά όχι τώρα.

 Προσπαθώ να περάσω μέσα από τα καρέ του φιλμ να τον βοηθήσω, αλλά δεν χωράω, να του δείξω ότι είμαι εδώ, τον βλέπω. Να μου πει αν ξέρει κάποιον τρόπο να περάσω μέσα απ’ τα δεσμά του. Στο τέλος συνειδητοποιώ  ότι είναι αναπόφευκτο αυτό που φοβάμαι. Είναι μόνος του, σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο, μόνος του και ο χειρότερος φόβος του γίνεται πραγματικότητα. Δεν έχει happy end, είναι από αυτές τις ταινίες που σου αφήνουν μια πίκρα στη γλώσσα. Ξεροκαταπίνεις αλλά δεν φεύγει με τίποτα, ανοιγοκλείνεις τα μάτια και είσαι ακόμα στην κατάσταση που ήσουν πριν τα ανοιγοκλείσεις.