Orange Machine Station

  Εδώ και πολύ καιρό έχω σταματήσει να παίρνω λεωφορεία και τρόλεϊ. Το τρένο όμως το χρησιμοποιώ, είναι γρήγορο. Φτάνεις εκεί που θες, την ώρα που θες. Ειδικά σε συνδυασμό με ποδήλατο, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι φτάνεις σφαίρα, ίσως και πιο νωρίς από την ώρα που έχεις ραντεβού. Σήμερα το πρωί όμως επέλεξα το τρόλεϊ. Ήθελα να περιμένω στη στάση. Να κάτσω στο παγκάκι της κατασκευής και να περιμένω. Την υπομονή μου να προπονήσω, τους περαστικούς να βλέπω, τα σκυλιά του δρόμου να χαϊδεύω, αλλά κυρίως στόχος, να περιμένω.

 Αργούσε πολύ και η ευτυχία με κατέκλυζε. Το πορτοκάλι τέρας με τα δύο κέρατα δεν φαινόταν πουθενά.

-Το τρόλεϊ και εσείς; άκουσα μια φωνή δίπλα μου. Χωρίς να κοιτάξω απάντησα.

-Εεε, όχι ακριβώς.

-Εδώ είναι η στάση του 5, για να ξέρετε.

-Ξέρω, ξέρω  Περιμένω...! Καλά ποιος περιμένει το τρόλεϊ, ενώ υπάρχει το τρένο, που με συνδυασμό με ένα ποδήλατο πας εκεί που θες πολύ γρήγορα; σκέφτηκα.

-Για να μην περιμένετε άδικα σας το λέω.

-Τι άδικα ρε γαμώ; Περιμένω σου λέω.Τι άλλο να πω πιο ξεκάθαρο, είπα από μέσα μου, περιμένω.

-Μήπως έχει απεργία σήμερα; είπε η φωνή. Μήπως χτύπησε ο οδηγός; Ένα χαμόγελο κρυφό έσκασε στο στόμα μου και σκέφτηκα ‘’να, η ευκαιρία’’.

-Ναι, άκουσα ότι έχει απεργία, ναι.

-Παλιάνθρωποι, κάθε μέρα κάτι σκαρφίζονται για να μην δουλέψουν. Θα περιμένω και εγώ μαζί σας, θα γνωριστούμε καλύτερα. Σπανίζει αυτό στις μέρες μας. Η συζήτηση με τον συνάνθρωπο εννοώ.

 Τότε ήταν που έσπασα, λύγισα ρε παιδί μου. Ήθελα να γυρίσω το κεφάλι μου από την αριστερή μεριά και να δω το τρόλεϊ ή από την δεξιά και να έχει εξαφανιστεί όποιος και  να ‘ταν δίπλα μου.

-Ρε γαμημένε, βλέπεις να’χω όρεξη για κουβεντούλα; Περιμένω σου είπα. Δεν είπα τίποτα άλλο. Τίποτα που να προδίδει την κοινωνικότητα μου ή την φιλική μου διάθεση. Άντε και γαμήσου. Και κάνω την κίνηση προς τα δεξιά. Κανείς, καμία, τίποτα. Μόνος μου στο παγκάκι της κατασκευής. Κάποιος με δουλεύει. Σηκώθηκα και έψαχνα σαν τρελός πίσω από την στάση, μέσα στο μαγαζί που βρίσκονταν  δίπλα από εκεί που καθόμουν, τίποτα. Επίσης είχε βραδιάσει, αλλά η αισθήσεις μου, μου έλεγαν ότι μόλις έκατσα. Όλα έδειχναν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η αναμονή;Τα προβλήματα; Το τρόλεϊ; Η φωνή; Εγώ; Εσύ; Άντε ρε με τις μαλακίες. Τρελαίνονται τα παλικάρια; Οι άντρες λέω  τα χάνουν; Σηκώθηκα από την στάση, περπάτησα μέχρι να φτάσω το βατραχάκι απέναντι, έβγαλα ένα παγωτό από την τσέπη μου,το χάιδεψα, καβάλησα το πόνυ μου και καλπάσαμε μέχρι την επόμενη στάση.