Κεφάλαιο Ι: Πως είναι να πεθαίνεις;

 Η νύστα ήταν πολύ ''μικρή'' για να με κερδίσει. Ένα τσιγάρο ακόμα, ο υπολογιστής ανοιχτός πάλι και τέτοια. (Χαρτί δεν έχει πια, μολύβι για να γράψεις. Όχι.) Μια σκέψη έφτανε, μια γαμοσκέψη. Πάει καιρός που έχω να το νοιώσω αυτό. Τέλος πάντων, το πρώτο που μου ήρθε στο κεφάλι είναι αυτό: πως είναι να πεθαίνεις; Διάρκεια ε; Όχι μπαμ και κάτω. Να πεθαίνεις λοιπόν.
 Η σκυλίτσα μου, η Χαρά, πρέπει να πάει κάπου που θα την αγαπάνε. Εεε, ναι σε αυτήν...πάει αυτό! Σίγουρα μόνο αυτή. Φίλοι, λίγοι, πρέπει να τους χαιρετάω κάθε που μπορώ. Στιγμές μαζί τους, να θυμηθώ. Στιγμές πραγματικές να ζήσω μαζί τους. Ρε μαλάκα πεθαίνεις. Όχι,όχι να ζήσω. Έρωτες. Κλάματα που θα πέσουν, από όλες. Και εγώ βέβαια πολύ κλάμα, πεθαίνω,δεν θα τις ξαναδώ ποτέ χαχαχαχα, αλλά θα κλάψω. Γονείς. Και αυτοί σαν τους φίλους τους λίγους. Και ήρθε η σειρά μου. Ή μήπως να πιάσω και τα πράγματα. Αφού ήρθαν και αυτά. Τραγούδια, κιθάρες, γραψίματα, τα αγαπημένα μου αντικείμενα, ναι, θα τα υμνήσω και αυτά, θα αφήσω παραγγελιές, όλα προς κάτι, προς κάποιον, είναι και η υστεροφημία, έχω και εγώ την τρέλα μου. Και ήρθε η σειρά μου. Θα κάνω τα πάντα και όχι όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά με νόημα, με κάτι παραπάνω από αυτό που εννοούν οι άλλοι. Όλες τις τρέλες του κόσμου θα δοκιμάσω, αμεεεεεέ. Θα κάνω και ένα παιδί, γιατί όχι. Ας μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Τι θα λέει όμως για τον πατέρα του είναι το θέμα. ''Με έκανε ενώ πέθαινε. Ήθελε να νοιώσει αυτό το πατρικό συναίσθημα έστω και αν δεν με έβλεπε ποτέ. Τι άντρας ήταν ο πατέρας μου''. Αυτό μου φτάνει, θα είμαι περήφανος για το παιδί μου.
 Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου. Όλα.....εντάξει τώρα, αυτά. Να σου πω την αλήθεια ήμουν και στην τουαλέτα όταν συνέβαινε το θανατικό μου, αλλά τι σημασία έχει που είσαι. Μπορεί και να κοιμόμουν, να ήμουν στο γραφείο, να έκανα έρωτα, έτυχε έτσι όμως. Ωραία, ωραία το μόνο που μένει είναι να πεθαίνω.