Χαλαρός, μα κουρασμένος σε ένα καφέ με μουσική που σου φτιάχνει την διάθεση. Πάλι μόνος μου γιατί δεν αντέχω την βαβούρα των πολλών, πίνω καφέ.Τζούρα.
''ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ'', απέναντι μου,αλλά καπνίζω σαν να μην τρέχει τίποτα, το απολαμβάνω μπορώ να πω. Γύρω μου άδεια τραπέζια και μπροστά μου η είσοδος, που εύχομαι να την περάσω οταν φεύγω και να βρεθώ σ'ένα ξέφωτο...........Τρέχω τώρα, τρέχω πάνω στη γη και αντικρίζω μπροστά μου πολλές πόρτες. Βλέπω δύο που μου ερεθίζουν την περιέργια και χωρίζομαι στα δυό. Μπαίνω στην άσπρη με τα αγκάθια, αλλά τι να δω με ένα μάτι, τι να αγγίξω με ένα χέρι, τι να νοιώσω χωρίς καρδιά, πεθαίνω. Μπαίνω στη πέτρινη με τα φίδια μα, τι να δω με ένα μάτι, τι να αγγίξω με ένα χέρι, να που νοιώθω κάτι με την ψεύτικη καρδιά που μου 'χουν βάλει στο αριστερό κομμάτι του στήθους μου.
Η μουσική δεν είναι πλέον χαλαρή, έχει αρχίσει και αυτή να χορεύει. Δεν την νοιάζει τίποτα. Ένας ήχος, δύο ήχοι, άπειροι ήχοι που θα κάνουν αυτό που τους ορίζει ο δημιουργός τους.Ακόμα και αυτή που είναι άψυχη, πέρνει διαταγές πως να συμπεριφερθεί.
Διακρίνεις καθαρά οτί ο κόσμος γύρω έχει πληθύνει και ζωηρέψει. Η συζήτηση έχει γίνει πιο χαρούμενη και καθώς περνάει η ώρα, θα γίνει διεφθαρμένη τα μεσάνυχτα. Θα διαταχτεί, η μουσική, αυτός ο ήχος, να διατάξει τις παρέες να μιλάνε για έρωτα, για γυναίκες και άντρες που είναι ο ένας καβάλα στον άλλον .
Έτσι περνάει την ώρα του ο άνθρωπος και ο μόνος κάθεται και τον παρακολουθεί. Ο καφές τελειώνει, ο καπνός αιωρήται ακόμα, η είσοδος απέναντι δεν λέει να μου κάνει το χατίρι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη πόρτα. Πληρωμή, σκαλάκια, ψηφιδωτό, είσοδος άκαμπτη στην απόφαση της, βγαίνω έξω περπατάω, πετάω;;;;;;;
''ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ'', απέναντι μου,αλλά καπνίζω σαν να μην τρέχει τίποτα, το απολαμβάνω μπορώ να πω. Γύρω μου άδεια τραπέζια και μπροστά μου η είσοδος, που εύχομαι να την περάσω οταν φεύγω και να βρεθώ σ'ένα ξέφωτο...........Τρέχω τώρα, τρέχω πάνω στη γη και αντικρίζω μπροστά μου πολλές πόρτες. Βλέπω δύο που μου ερεθίζουν την περιέργια και χωρίζομαι στα δυό. Μπαίνω στην άσπρη με τα αγκάθια, αλλά τι να δω με ένα μάτι, τι να αγγίξω με ένα χέρι, τι να νοιώσω χωρίς καρδιά, πεθαίνω. Μπαίνω στη πέτρινη με τα φίδια μα, τι να δω με ένα μάτι, τι να αγγίξω με ένα χέρι, να που νοιώθω κάτι με την ψεύτικη καρδιά που μου 'χουν βάλει στο αριστερό κομμάτι του στήθους μου.
Η μουσική δεν είναι πλέον χαλαρή, έχει αρχίσει και αυτή να χορεύει. Δεν την νοιάζει τίποτα. Ένας ήχος, δύο ήχοι, άπειροι ήχοι που θα κάνουν αυτό που τους ορίζει ο δημιουργός τους.Ακόμα και αυτή που είναι άψυχη, πέρνει διαταγές πως να συμπεριφερθεί.
Διακρίνεις καθαρά οτί ο κόσμος γύρω έχει πληθύνει και ζωηρέψει. Η συζήτηση έχει γίνει πιο χαρούμενη και καθώς περνάει η ώρα, θα γίνει διεφθαρμένη τα μεσάνυχτα. Θα διαταχτεί, η μουσική, αυτός ο ήχος, να διατάξει τις παρέες να μιλάνε για έρωτα, για γυναίκες και άντρες που είναι ο ένας καβάλα στον άλλον .
Έτσι περνάει την ώρα του ο άνθρωπος και ο μόνος κάθεται και τον παρακολουθεί. Ο καφές τελειώνει, ο καπνός αιωρήται ακόμα, η είσοδος απέναντι δεν λέει να μου κάνει το χατίρι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη πόρτα. Πληρωμή, σκαλάκια, ψηφιδωτό, είσοδος άκαμπτη στην απόφαση της, βγαίνω έξω περπατάω, πετάω;;;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου