Α?

 Μου έδωσες τις πιο ταραγμένες σου μέρες να τις πάρω, να τις κάνω ζωή. Με άγγιξες και μου ψιθύρισες «κάνε με ελεύθερο». Έχασες το όνειρο, έχασες το μυστικό σου και νόμισες οτί μ’ένα φιλί θα το ξαναφυλάκιζες στην ψυχή σου.

 Σου έδωσα τη ζωή και σου έμαθα να την διατηρείς όμορφη και αγνή. Σε άφησα να πετάξεις για να νοιώσεις την ελευθέρια να σε περιλούζει και τέλος σε φίλησα ένα βράδυ, τσακισμένος από την προσπάθεια να στα δώσω όλα και στα άφησα όλα. Έφυγα...

 Τώρα δε ξέρω που είσαι, αν βρήκες το όνειρο και το μυστικό σου, την ζωή που πάντα ήθελες. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι την ημέρα που έφυγα και σε άφησα, το όνειρο μου γκρεμίστηκε και το μυστικό μου έμεινε βαθιά μεσ’την πνοή σου. Ελπίζω μια μέρα που το φως θα δίνει την σκυτάλη στο σκοτάδι, ο αναστεναγμός σου να είναι τόσο δυνατός ώστε να φτάσει κοντά μου, να γίνει ένα με την αναπνοή μου για να θυμηθώ το μυστικό μου. Έχω  ξεχάσει.